ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— (Վերադառնալիս հանկարծ նկատում է անկյունում Թուսյանի գլխարկը, վերարկուն և ճամպրուկը)։ Այս ի՞նչ է։ (Վերցնում է գլխարկն ու վերարկուն և նայում, հետո դիտում ճամպրուկը, ավելի ու ավելի զարմանալով)։ Ո՞ւմն է: (Գլխարկն ու վերարկուն ձգում է ճամպրուկի վրա ու շտապով դուրս գնում: Կարճ ժամանակից հետո վերադառնում է Թաթոսի հետ, որին վեր է կացրել քնից): Բավական է, որ գլուխդ դրիր՝ ու պրծավ։ Շորերդ էլ չես հանում երեխի պես։ (Ցույց տալով Թուսյանի իրեղենները): Այս ո՞ւմն է։
ԹԱԹՈՍ.— Ղոնաղինը։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ի՞նչ ղոնաղ։
ԹԱԹՈՍ.— (Գլխով ցույց տալով ննջարանի դուռը): Հրեն ընտեղ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ո՞րտեղ, քնա՞ծ ես։
ԹԱԹՈՍ.— Ընտեղ ա, է՛լի, ղոնաղը։ Բա տեհել չե՞ս։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ի՞նչ է ասում։ (Հետաքրքրված վերցնում է լամպը մտնում է ննջարան և կարճ ժամանակից հետո վերադառնում է զարմացած): Ո՞վ է։ Ի՞նչ մարդ է։ (Լամպը դնում է տեղը):
ԹԱԹՈՍ.— Դե որ քու ղոնաղին դու ճանաչում չես, ես որդիան իմանամ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Դեմքը ծանոթս գալիս է, բայց միտս չի գալիս ով է։ Անունը չհայտնե՞ց։
ԹԱԹՈՍ.— Չէ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ե՞րբ եկավ։
ԹԱԹՈՍ.— Ես հլա զարթուն էի։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ի՞նչ ասաց, որ եկավ։
ԹԱԹՈՍ.— Ի՞նչ պիտի ասի, քեզ էր հարցնում։ Ասեց ղոնաղ եմ եկել։ Մտավ նստեց ըստեղ, մի հատ լափչին հանիլ տվեց, մազոլ ունեմ՝ ասում ա։ Եննա ուտելու զատ ուզեց, չայ ուզեց, ասի կողպած ա։ Եննա ասեց քունս տանում ա. ասի՝ որ ըտենց ա, քնի։ Նա էլ գնաց քնեց։ Ասեց՝ աղեդ որ գա, վերկացրու։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Դե գնա վերկացրու։ Զարմանալի բան. ո՞վ կարող է լինել...
