ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Այո, որովհետև բաց որ թողնում եմ՝ մաքրազարդում է։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Դե, հիմա բեր ես մաքրազարդեմ։ Գիտե՞ս, մի առանձին բան հարկավոր չէ, մի քիչ հաց ու պանիր, մի քիչ ձկից-մկից, մի քիչ խոզի միս, թե որ ունես։ Մի քիչ էլ որ գինի — արաղ լինի, վնաս չի տալ, ծարավել եմ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— (Գնում է ծառային պատվեր տալու և կարճ ժամանակից վերադառնում է): Պետերբուրգում ի՞նչ էիր շինում։ Նստիր։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— (Նստելով): Ուսանում էի համալսարանում։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ավարտեցի՞ր։ (Վառում է կլոր սեղանի լամպը և ինքն էլ նստում):
ԹՈՒՍՅԱՆ.- Չէ՛, հա՛։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.- Բա՞ս։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Վռնդեցին։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ինչո՞ւ։
ԹՈԻՍՅԱՆ.— Ավելի լավ է՝ չհարցնես... Այս էլ ասեմ, որ բան չէի սովորում։ Դու ինձ ասա՝ կանանց ու կարտի ետևից ընկնողը գիտության գլուխ կունենա՞։ Պրոֆեսորներիցս մեկն ինձ ասաց, որ ես կամ մեծ մարդ կդառնամ, կամ ամենամեծ պադլեցը։ Հավանականը երկրորդն է, իհարկե... Չե՞ս ծխում։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.- Չէ:
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Բա ոնց անենք, որ պապիրոս չունեմ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Բերել կտամ։ Լավ, հիմա ի՞նչ երեսով պետք է տուն գնաս։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Դե մի շան կաշի կառնեմ, կկպցնեմ երեսիս թե որ պակաս է։ (Ծիծաղում է): Ասենք, մերոնք կարծում են, թե դեռ սովորում եմ։ Բայց հայրս՝ չէ։ Նա շուն է։ Բանից տեսնում եմ, որ նա արդեն կասկածում է և մեռնելու պատրաստություն տեսնելն էլ մի մանյովր է նրա կողմից, որ ինձ հալա մեկ տուն քարշ տա։ Դրա համար վերջին ժամանակներս շատ դժվարությամբ էր փող ղրկում, իսկ վերջին նամակի հետ խո, ինչպես ասացի, մի կոպեկ չէր ղրկել։ Բայց մեկ էլ ասում եմ՝ գուցե իսկապես մեռնում է, գնամ։ Բան-ման ունի, կարող է շներոց-գելերոց լինել։ (Կանչում է): Ադա, Թաթո՛ս, դե բի, է՜, ես մեռա ախր։
