Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/541

Այս էջը հաստատված է

ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Վնաս չունի, տիկին, ինչ կա որ... Հիմա ի՞նչպես է երեխան։

ՍՈՖԻԱ.— Հիմա, փառք աստծո, լավ է։ Բժիշկն եկավ և ասաց, որ ոչինչ չկա։ Գիտեք, երեխան հանկարծ վայր է ընկել և ուշաթափվել։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ո՞րտեղ է Սառան։

ՍՈՖԻԱ.— Սառան... (շփոթվում է): Իսկույն կգա... նա էլ այսօր մի փոքր հալ չունի։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Անհանգստացած): Հիվա՞նդ է։

ՍՈՖԻԱ.— Չէ, այնպես... Մի վախենաք, ոչինչ չկա... Մի փոքր գլուխը ցավում էր...

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Իսկ պարոն Հակո՞բը։

ՍՈՖԻԱ.— Նա դեռ չի եկել։ Շաբաթ երեկոները նա մի փոքր ուշ է վերջացնում գործը։ Բայց երևի շուտով կգա։

Մտնում է Սառան աջ դռնից ջղային արագ քայլվածքով և մտնելիս դեպի մեջքն է ձգում ուսին ընկած հաստ գիսակը։ Սիսակյանը և Մարգարյանը վեր են կենում։


ՏԵՍԻԼ III

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Ընդառաջելով Սառային): Բարի երեկո։ (Սառան լուռ տալիս է նրան յուր ձեռքը և նայում Մարգարյանին): Այս իմ բարեկամն է, մեր խաչեղբայրը։

Սառան լուռ սեղմում է Մարգարյանի ձեռքը, պինդ-պինդ նայելով նրա աչքերին։ Սոֆիան վեր է կենում դուրս գնում աջ դռնից, Սառան երկար և անհաշտ հայացքով ճանապարհ է դնում նրան։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Դու հիվա՞նդ էիր։

ՍԱՌԱ.— (Խստորեն, ըստ երևույթին, նրան դուր չեկավ եզակի դիմումը): Ո՛չ։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Հապա մայրիկն ասաց, որ դու...

ՍԱՌԱ.— Նա սուտ է ասել։ Խնդրեմ նստեցեք։ (Նստում են: Անհարմար լռություն):

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Հանկարծ հիշելով, գրպանից հանում է ապարանջանի տուփը, բաց անում և դնում է Սառայի առաջ):