ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Նայում եմ։
ՍԱՌԱ.— Ո՞ր ձեռքով եմ շպրտում։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Աջ։
ՍԱՌԱ.— Դե լավ նայեցեք։ (Քարը ձեռքի ուժգին թափով շպրտում է գետի կողմը): Ոչինչ չնկատեցի՞ք։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ի՞նչ։
ՍԱՌԱ.— Մեկ էլ նայեցեք... Ձեռքիս նայեցեք, ձեռքիս։ (Մի ուրիշ քար է շպրտում): Հիմա՞։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Հիմա ի՞նչ։
ՍԱՌԱ.— Չնկատեցի՞ք, որ ես աջ ձեռքս շարժում եմ ձախլիկ մարդու պես։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ի՞նչ եք ուզում դրանով ասել։
ՍԱՌԱ.— Այն եմ ուզում ասել, որ կանայք առհասարակ ձեռքի ճարպիկ և շեշտակի թափ չունեն. նրանք աջ ձեռքով մի բան շպրտում են այնպես, ինչպես տղամարդը ձախ ձեռքով կշպրտեր։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Լավ, հիմա նստենք և ուտենք։ (Նստում են):
ՍԱՌԱ.— Տարօրինակ մարդ եք, ո՞վ է իմացել, որ ամառը մարդ շաքարեղեն ուտի։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ի՞նչ է որ։
ՍԱՌԱ.— Կծարավեցնի։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Կծարավեցնի, մենք էլ կգնանք այնտեղ, հայրիկի հետ կնստենք և սառը գարեջուր կխմենք։
ՍԱՌԱ.— Ես գարեջուր չեմ խմում։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Լիմոնադ կխմենք։ (բոնբոնիերն առաջարկում է նրան):
ՍԱՌԱ.— Դեն կորցրեք, չեմ ուզում։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Դե որ չեք ուզում, ես էլ չեմ ուզում։ (Բոնբոնիերը ծածկում և դնում է գրպանը):
ՍԱՌԱ.— Լսեցեք ինչ եմ ասում։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Լսում եմ։
ՍԱՌԱ.— Գետը որ ընկնեմ, ի՞նչ կանեք։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ես էլ ձեր ետևից կընկնեմ։
ՍԱՌԱ.— Ինչո՞ւ։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Որովհետև ես քեզ... ես ձեզ այնքա՜ն սիրում եմ, այնքա՜ն սի...
