Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/556

ՍԱՌԱ.— Ո՜ւֆ, թողեք այդ զզվելի բառերը, չեմ ուզում լսել...

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Լավ, որ զզվում եք, էլ չեմ ասիլ։

Միջոց։ Ծառուղով անցնում է զբոսնող մի պարոն և խորը նայում Սառային, ըստ երևույթին նրա գեղեցկությունից գրավված։

ՍԱՌԱ.— (Հովանոցի ծայրով մի բան է նկարում գետնի վրա): Նայեցեք այստեղ։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Նայում եմ։

ՍԱՌԱ.— Ի՞նչ նկարեցի։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Շուն։

ՍԱՌԱ.— Սա ո՞րտեղի շուն է։ Շունը ոտներ չի ունենա՞լ։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Նկարեցեք ու կունենա, էլի։ (Ծիծաղում է):

ՍԱՌԱ.- Զարմանալի մարդ եք. շարունակ ծիծաղում եք... Այս ոչ թե շուն է, այլ ատրճանակ։ Տեսեք՝ սա կոթը, այս էլ բերանը... Տեսնո՞ւմ եք։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Տեսնում եմ։

ՍԱՌԱ.— (Հովանոցի ծայրով մի քանի անգամ խաչ է քաշում նկարած բանի վրա, մտառու հայացքը գետնին հառած, հետո հանկարծ շեշտակի նայում է Սիսակյանի աչքերին): Դուք մարդ կարո՞ղ եք սպանել...

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Զարմացած): Մա՞րդ...

ՍԱՌԱ.- Այո։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ոչ, չեմ կարող։

ՍԱՌԱ.— Իսկ եթե ես հրամայե՞մ։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Այն ժամանակ կսպանեմ։

ՍԱՌԱ.— Լավ, սպանեցեք այն բզեզը։ Տեսնո՞ւմ եք։ (Հովհարի ծայրով ցույց է տալիս գետնի վրա մի կարմիր բզեզ):

ՍԻՍԱԿՅԱՆ (Վեր է կենում, ոտը բարձրացնում, որ ճխլի բզեզը, բայց հանկարծ մեղքանալով՝ իջեցնում է ոտը): Ինչո՞ւ համար սպանեմ։

ՍԱՌԱ.— Նրա՛ համար, որ ես եմ հրամայում։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Շատ լավ. բայց մի հանցանք պետք է ունենա այդ խեղճ բզեզը։

ՍԱՌԱ.— Դրա հանցանքն այն է, որ կարմիր է և աչքի է ընկնում... Սպանեցեք այս րոպեիս։