նրա վերադարձը, իսկ մյուսները հանձնեցի ըստ պատկանելույն: Գիրքդ առայժմ ժամանակ չեմ ունեցել կարդալու։ Միայն այդ ի՜նչ տպագրություն է, տե՜ր իմ ամենակալ. վաթսունական թվականներո՞ւմն են ապրում ձեր այդ Երևանում: Ամոթ չէ՞։ Ի՞նչ կլինի, որ մի քիչ ճաշակ սովորեն, չեմ ասում ռուսներից, գոնե վրացիներից, որոնց ամեն մի հրատարակած գիրքը մի սուրաթ է։ Ինչպես կինը, այնպես էլ գիրքն ամենից առաջ պիտի գրավի իր արտաքին գեղեցկությամբ։ Մի՞թե այս պարզ բանը չեն հասկանում Երևանում։
Դու ուզում ես գալ Թիֆլիս հանգստանալու, իսկ ես ուզում եմ գալ Երևան տեսնելու, թե ինչ են անում, ինչ չեն անում. հետաքրքրությունս չափազանց մեծ է, բայց ցարդ ոչ մի կերպ չի աջողվում գալ։ Ես էլ քեզ պես շատ եմ հոգնել, բայց, ինչ արած, կարիքն ստիպում է աշխատել շատ անգամ ուժերիցս վեր։
Է՛հ, ինչևէ, երևի կգաս, կնստենք կասենք, կխոսենք։
Ինձնից և մերոնցից շատ բարևներ տիկնոջդ և աղջկադ։
Ես կարծում էի, թե ձեր ժողովածուն քնել է, իսկ դու ասում ես, թե լույս է տեսնելու: Մեր ժողովածուն[1] էլ մինչև ամսիս վերջը լույս կտեսնի։ Ես էլ մի բան ունիմ։
119. ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ ԱԲԵԼՅԱՆԻՆ
Սիրելի Ալեքսանդր.[2]
Այսօր միայն իմ ձեռքը հասավ հոբելյանիդ ծանուցագիրը և շատ ցավեցի, որ, հակառակ ցանկությանս, մի օրով ուշացա հեռագրով ուրախությունս և բարեմաղթություններս հղելու քեզ գրական գործունեությանդ 40-ամյակի առթիվ։
Բայց վնաս չունի և թերևս ավելի լավ է, որ ես առիթ ունիմ հեռագրական մի քանի կցկտուր խոսքերի տեղ մտերմական նամակով խոսելու հետդ։
Հոբելյանիդ առթիվ ինձ առանձնապես ուրախացնում է այն հանգամանքը, որ դու, չնայելով արդեն 70-ամյա պատկառելի հասակիդ, մնացել ես նույնը,— առույգ, ժիր, եռանդուն,
