ԿՈՐՈՏԿՈՎ.— Ուզո՞ւմ ես գրազ գանք, ես երգել կտամ, և դու չես իմանա ե՞րգ է, թե ռոմանս։
ՍՏԱԽՈՎԻՉ.— Կորոտկովը միշտ գրազ է գալիս։
ԱՖՐԵՄՈՎ (մտնում է).— Պարոններ, Մաշան չէ։ Իսկ նրան ընդունելու տեղ չկա, բացի այստեղից։ Գնանք բիլյարդ խաղալու սենյակը։ Պարոններ, գնանք բիլիարդանոց, թե չէ քարշ ենք գալիս այստեղ։ (Դուրս են գնում):
ԿՈՐՈՏԿՈՎ.— Գրազ գանք, որ վախեցար։
ՍՏԱԽՈՎԻՉ.— Լավ, լավ։
ԿՈՐՈՏԿՈՎ.— Այ թե ծախսի տակ կընկնես։
ՍՏԱԽՈՎԻՉ.— Դե լավ։ Գինի վերցրու հետդ։ (Խոսելով դուրս են գալիս):
ՖԵԴՅԱ.— Գնանք այստեղ։ Ախ, ախ, այդ ինչպես էր, որ դու... Այո, այո...
ՍԱՇԱ (շփոթվելով).— Ֆեդյա, ներիր ինձ, եթե քեզ դուր չի գալիս, բայց, ի սեր աստծո, լսիր ինձ։ (Նրա ձայնը դողում է):
ՖԵԴՅԱ (անցուդարձ է անում սենյակում: Սաշան նստել է, նայում է նրան).— Լսում եմ։
ՍԱՇԱ. — Ֆե՛դյա, տուն վերադարձիր։
ՖԵԴՅԱ.— Լսի՛ր, Սաշա, ես քեզ շատ լավ եմ հասկանում։ Սաշա՛, սիրելիս, քո տեղը որ լինեի, ես էլ նույնը կանեի. կաշխատեի մի կերպ վերադարձնել անցյալը, բայց իմ տեղը որ լինեիր,— եթե դու, զգայուն, սիրելի աղջիկ, որքան էլ տարօրինակ լինի այս ասել, իմ տեղը լինեիր,— անշուշտ նույնը կանեիր, ինչ որ ես, այսինքն՝ կհեռանայիր, կդադարեիր խանգարել ուրիշի կյանքը...
ՍԱՇԱ.— Ի՞նչպես թե խանգարել։ Մի՞թե Լիզան կարող է ապրել առանց քեզ։
