Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 4 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/297

ԼԻԶԱ.— Այդ ի՞նչպես է, որ նա...

ԿԱՐԵՆԻՆ (շարունակելով կարդալ).— «Բայց գանք գործին։ Ինձ երկուացնող այդ զգացումն է հենց, որ ստիպում է ինձ այլ կերպ կատարել իմ ցանկությունը, քան թե դուք կկամենայիք։ Սուտ խոսել, կեղտոտ կոմեդիա խաղալ, կաշառներ տալով կոնսիստորիային,— այս բոլոր ցածությունը անտանելի և զզվելի է ինձ համար։ Որքան էլ ես ցած եմ, բայց ցած եմ ուրիշ կողմից, իսկ այդ ցածությանը չեմ կարող մասնակցել, պարզապես չեմ կարող: Մյուս ելքը, որ ես եմ մտածել, ամենապարզն է. դուք ուզում եք ամուսնանալ, որ բախտավոր լինեք, ես խանգարում եմ այդ բանին, հետևաբար՝ ես պետք է ոչնչանա՜մ...)

ԼԻԶԱ (վրա է ընկնում Կարենինի ձեռքին).— Վիկտո՛ր։

ԿԱՐԵՆԻՆ (կարդում է).— «Պետք է ոչնչանամ։ Եվ ես ոչնչանում եմ։ Երբ այս նամակը ստանաք, ես այլևս չեմ լինի։

Р. Տ. Շատ ցավում եմ, որ դուք ինձ փող եք ուղարկել ապահարզանի գործը վարելու համար։ Այդ անհաճո բան է և չի սազում ձեզ։ Էհ, ի՞նչ անենք։ Ես այնքա՜ն անգամ սխալվել եմ. ի՞նչ կա, որ մի անգամ էլ դուք սխալվեք։ Փողերը ետ եմ դարձնում։ Իմ մտածած ելքը կարճ է, էժան և ավելի հաստատ։ Մի բան եմ միայն խնդրում։— Մի՛ նեղանաք ինձնից և բարի հիշեցեք ինձ։ Մի բան էլ. այստեղ կա Եվգենիև ազգանունով մի ժամագործ, չե՞ք կարող արդյոք օգնել նրան գործի դնել։ Նա թույլ, բայց լավ մարդ է։ Մնա՛ք բարով։ Ֆեդյա»։

ԼԻԶԱ.- Նա սպանե՜լ է իրեն։ Վա՜յ...

ԿԱՐԵՆԻՆ (զանգահարում և դուրս է վազում դեպի նախասենյակ).— Ետ կանչեցեք պարոն Վոզնեսենսկուն։

ԼԻԶԱ․— Ես գիտեի, ես գիտեի։ Ֆեդյա, սիրելի՜ Ֆեդյա...

ԿԱՐԵՆԻՆ.— Լիզա՜,

ԼԻԶԱ.— Ճիշտ չէ, ճիշտ չէ, թե ես չէի սիրում, չեմ սիրում նրան։ Նրա՛ն եմ միայն սիրում։ Սիրում եմ։ Եվ նրան ե՛ս կործանեցի։ Թո՛ղ ինձ։

(Մտնում է Վոզնեսենսկին):