Մոմի բոցը սիրուն, շողուն
Նրան խտտղում էր, գրավում.
Նա ուրախ էր, ուրախ անհուն,
Թռչտում էր և խաղում։
Նա չէր զգում, թե այրում էր
Մերթ այս, մերթ այն յուր թևիկ.
Նա անդադար թռչտում էր,
Նա ուրախ էր, երջանիկ։
Բայց անգամ էլ, երբ մոտեցավ
Մոմի բոցին նա շողուն,
Հանկարծ բոցը — ինչպե՞ս եղավ —
Լափեց, կլանեց նրան իսկույն։
Եվ այլևս թիթեռնիկը
Չէր թռչտում, չէր խաղում,
Միայն բոցը առաջվա պես
Հանգիստ վառվում էր, շողում։
26 դեկտեմբ. 1886.