Բացում եմ աչքս, շրջահայում եմ,
Եվ, աստվա՛ծ իմ, այս ի՞նչ եմ տեսնում.—
Ահագին մարդիկ թթված դեմքերով
Հառաչում են և արցունք են թափում...
Ո՛վ անմեղ մարդիկ, ի՞նչ է պատահել,
Ո՞վ է ձեզ ծեծել, ինչո՞ւ եք լալիս,
Երեխայական այդ ի՞նչ վարմունք է,
Որ այդ հասակում դուք ցույց եք տալիս։
Մեկը ձայնում է — ո՜հ, ա՜խ և ավա՜ղ,
Դառըն է կյանքը, ծանր, անտանելի,
Այսքան վիշտ, հոգսեր ես ինչպե՞ս տանեմ.
Հուսահատված եմ,