Եւ ընդ յանկել այսմ շնորհին
Սուրբն աւանդեաց զմաքուր հոգին,
Անտարակոյս յորդոյ ձեռին՝
Քրիստոս աստուած Յիսուս փրկչին:
Ոչ ըստ բնութեան մեր ցաւագին,
Զի մասն չէր ինչ ախտային,
Այլ գերագոյն մեը մարդկային
Շնորհս պարգևեալ աստուած նմին:
Որպէս ծննդեանն անդրանկին
Ցաւք և երկունք ոչ տիրեցին
Նոյն և ի ժամ հոգէվարին
Կիրք բնութեանս ոչ տանջեցին:
Ետ զհոգին յորդոյ ձեռին,
Միայն մնաց տուփըն խնգին,
Եկեալ մաքուր դասք կուսանին
Բարձեալ եդին դստիկոնին:
Ապա դասուց սրբոց կասին
Յաշակերտաց դասն խառնին,
Զաստուածաբարձ տաճարն բարձին
Օրհներգութեամբ սաղմոսէին:
ՅՌէթէոս մեծաւ ձայնին
Ընկերացաւ սրբազանին,
Եղանակաւ երգարանեն՝
Ներբողենիւ և նուագին:
