Կացուցանէ գքոյրն Յասհատայ՝
Մայրապետ կրօնից՝ գլուխ նոցա,
Զքոյրն Օրմզդայ և Մաքովտրայ
Եւ գայլ կանայսն յետ նոցա:
Եւ ինքն ի Հայս դարձեալ երթայ
Ի յՈւրբանիս քաղաք Բարմայ,
Որ այժմ Աղբակ կոչի նորա
Յովբիանոս անուանի նա:
Վասն սրբոյ առաքելոյն,
Որ չարչարեալ եղև ի նոյն,
Քքով հարեալ յերկարագոյն,
Ըստ այսմ կոչի անուն տեղւոյն:
Զի զկսկիծըս դառնագոյն,
Զոր ոչ կրեաց մարդ ոք զնոյն,
Զի անդ հանաւ մորթ ի մարմնոյն
Ի ինքն շրջէր կենդանագոյն:
Եւ անդ հաւատս ընծայեցաւ
Եւ նորահրաշ ինչ յայտնեցաւ,
Զի ապամորթ մարդն կեցաւ,
Ապա սըրով կատարեցաւ:
Իսկ Մարիամ առանձնացեալ
Քոյր Յուսհատա՝ Յուսկանն կոչեցեալ,
Յայն կոյս գետինն մեծի անցեալ,
Առ ոտս փոքու վիմի կացեալ:
