Ի նոյն աւուրն վախճանի
Գերապայծառ մայր միաձինն.
Եւ էր հասակ սրբոյ կասին
Երկայն, սպիտակ, շնորհիւ ի լին:
Աստաածային օթարանին
Երկայն մատանք գոլ հրաշալին,
Այսպէս դարման գեղ գովելին,
Որ չէ եղեալ ազգ մարդկային:
Ո՜վ անբաղդադ հրափայլ դիմին
Գերամաքուր տիպ պատկերին,
Զկրօղ էիցս ամենայնին,
Տարեալ պահէր յիւր սենեկին:
Որք ընդ աղօտ ակնարկէին
Հոյլք սրովրէից գոնեայ մասին,
Նկատել ի լոյս աստաածային,
Զոր կոյսն սուրբ կրեաց յանձին:
Սա զբովանդակ լուսոյն արփին
Տարեալ եղև յիւր յարգանդին
Եւ զփրկաթիւն մեզ շնորհողին
Ծնաւ որդի զբանն անմարմին:
Որով մեզ յոյս տըւաւ կրկին
Դառնալ անդրէն առ հայրենին
Եւ ժառանգել զանճառ բարին
Ի հանդերձեալ դատաստանին
