Ինչ ասեմ, որ չէ յիշելի:
է քննօղ գաղտնեաց աստուած,
Դու գիտես գամենն յայտնի.
Աղաչեմ, խնդրեմ ի քէն՝
Իմ մեղաց գիրըն ջնջեսցի:
Աղջիկ մ է սորա շինողն
Ի յազգէն սուրբ հայրապետի,
Որ է բռնութեամբ առեալ
Կնութիւն գնա տաճիկ ազգի:
Պարտ է աղօթիւք յիշել,
Որ նորա աստուած ողորմի.
Այս է պատուիրան փրկչին՝
Միմեանց խնդրել զբարի:
Զի ոչ գոյ նման սմայ
Ի վերայ արարած երկրի.
Նման է յԱդին դրախտին
Ադամայ մեր հօրըն նախնի:
Լի է գոյնզգոյն ծաղկով,
Սուրբ հարանց խրատն ի միջի,
Ով ոք ունկնդիր լինի՝
Զօրանայ հոգւովն ի մարմնի:
Սորա զարդարողքն ասեմ՝
Են երկու լուսաւոր հոգի,
Որ մինն Ներսէս կոչեն
Եւ միւսոյն՝ Ստեփաննոսի:
Բազում աշխատանք ունին
Յիշատակ ըզխաչն փրկչի,
