Հաւատացի և խօսեցայ:
Խաչեալ արքային է այս
Մարգարիտ, զոր ես ընկալայ,
Որ ասաց. «Խոզից մի՛ տալ՝
Չար ախտից, որ չաղտեղանայ»,
Ծանեա զմեծութիւն գանձին
Եւ զօգուտ արգասեաց նորա,
Ոչ միայն ի խըրատէս,
Այլ գործողացն, որ յայտնի կայ:
Զքանքարն ի տեսունէ առի,
Ըստ առատ պարգևաց նորա,
Ծրարեալ վարշամակաւ
Ծուլութեանս, որ յիս կայանայ:
Ի գործարկութեան գանձին
Բնաւին ոչ ձեռնարկեցայ
Եւ հպարտութեան ախտիւն,
Սնապարծ մտօք փքացայ:
Զոր տէրն շահել ետուր՝
Ընդարոյս ինձ համստեցայ,
Առ ողորմութեամբ առեալն
Չարաչար կրիւք վարեցայ:
Կարծէի ողորմութեան
Խլայիւն, զոր զգեցայ,
Շահել զհատուցմունք վարձուն,
Զոր ծուլիցն յոյժ անկարանայ:
Սկիզբն իմաստութեան՝ երկիւղն
Աստուծոյ ասաց ւ ենթակայ,
Յանձին քո կալցես զնա,
Աւանդեաց՝ ես ոչ ստացայ:
