Ուխտս աստուածեղէն մոռացայ
Քարոզ օրինաց եդայ
Ի օրինօք անօրի նեցայ՝
Անուամբս եմ այլոց քանոն,
Կանոնէն բընաւին յանցեայ:
Կարծրացեալ անզեղջ մտօք
Աներկիւղ յօրինակեցայ,
Նման դարբընաց սալից
Խիստ բախմամբ ես ոչ թնդեցայէ
Երևելի երկիւղած
Եւ ցաւող յօրինաց վերայ,
Սաստիւ խրատող այլոց
Փենէհէս կերպիւ ձևացայ:
Ի միտս և յոգիս անսաստ
Ի ծածուկ խորհուրդս իմ, որ կայ
Ջատագով փառաց իմոց
Կամապաշտ սրբոց դիմակայ:
Անխրատ և ցոփ սրտիւ
Սնոտիս մոլեալ ցնդեցայ,
Անաղ, անհամեալ բանիւ
Վայրապար միշտ աղճատեցայ:
Կատականս եպերանաց
Լկտաբար ծաղու թիւրեցայ,
Ի խայտ, խնդութիւն շարժել
Զամեն ոք ձեռնարկեցայ:
Ռաբի, ռաբի յորջորջմամբ
Ինքնաշարժ փառամոլեցայ,
Ռամիկ ծառայից գեղջկաց
Ես անգամ ոչ նմանեցայ:
