Պայծառ արևն ի սուգ եմուտ,
Առ կորստեան քրիստոնէին:
Յառ և յաւար սուրբ քաղաքին,
Զոր պղծալիցքն կոխէին,
Եւ ուր սրովբէք թևասքօղին,
Յոյժ անարժանքն այպանէին:
Զնշանք խաչացն զոր գտին,
Ոտից կոխան զայն առնէին.
Զկուսան կանայք հաւատւորին
Եւ զտղահասակ մանկտին՝
Գերի առեալ ժողովէին
Եւ յընտրութիւն պարապէին,
Իւրաքանչիւր բաժանէին
Ի ի Բաբելոն յուղարկէին:
Եւ Յարութիւն մտեալ փրկչին
Գերեզմանաւն շրջան առին,
Զսպասաւորքն սուրբ տեղեացն
Անդէն զենեալ փողոտեցին:
Ի տաճարի տեառն մտին,
Ի սրահին Սողոմոնին,
Զատակս տանն, այլև զորմունս
Քրիստոնէից արեամբ լուացին:
Այլև կարգեաց իւրոյ ազգին
Չմտանել անդ քրիստոնին
Եւ կայ մնայ կտակ պղծին
Մինչև ցայսօր ժամանակին:
