- Եվ ահա քաջն այր Էթըլրեդը, որի բնածին ուժն աճել էր առավել ի հաշիվ խմած գինու զորության, այլևս ժամանակ չվատնեց ճգնավորի հետ վիճաբանելու, այլ անձրևի կաթիլները զգալով և հողմից խորշելով, բարձրացրեց յուր գուրզը, դռան մեջ մի անցք ջարդեց և երկաթե ձեռնոցով սկսեց քաշել, պոկել, քանդել ու կոտրտել տախտակները, այնպես որ, փշրվող փայտի ճարճատյունն ու որոտը լցրին ամբողջ անտառը:
Այստեղ ես ցնցվեցի ու կանգ առա, որովհետև ինձ թվաց (չնայած ես իսկույն դա վերագրեցի խռովված երևակայությանս), ինձ թվաց, ուրեմն, թե տան հեռավոր մի մասից լսվեց հենց սըր Լանսըլըթի նկարագրած յուրօրինակ աղմուկի խուլ, անորոշ արձագանքը։ Անկասկած, հենց այդ նմանությունն էր, որ գրավեց ուշադրությունս, այլապես ձայնն այդ չափազանց թույլ էր դեռևս սաստկացող փոթորկի և փեղկերի աղմուկի մեջ լսվելու համար։ Ես շարունակեցի կարդալ.
- Այնժամ հաղթանակած դյուցազնը ներս մտավ, և սաստիկ ապշեց ու կատաղեց, քանզի չարանենգ ճգնավորի հետքն անգամ չկար, որի փոխարեն Էթըլրեդը տեսավ հուր արձակող վիթխարի մի վիշապի, որը պահպանում էր արծաթյա հատակով ոսկե պալատը: Իսկ պալատի պատին պղնձե մի վահան կար, հետևյալ գրերով՝
- Ով անցել է դռան սեմից, պալատին այս կտիրանա,
- Իսկ ով հաղթի սույն վիշապին, փառքի վահանը կստանա։
- Այնժամ հաղթանակած դյուցազնը ներս մտավ, և սաստիկ ապշեց ու կատաղեց, քանզի չարանենգ ճգնավորի հետքն անգամ չկար, որի փոխարեն Էթըլրեդը տեսավ հուր արձակող վիթխարի մի վիշապի, որը պահպանում էր արծաթյա հատակով ոսկե պալատը: Իսկ պալատի պատին պղնձե մի վահան կար, հետևյալ գրերով՝
- Էթըլրեդը բարձրացրեց գուրզն ու գամեց հրեշի ճակատին, և վիշապը փչեց յուր գարշահոտ շունչը այնպիսի սուր ու սոսկալի ճիչով, որ խրոխտ դյուցազնը փակեց ականջները, քանզի մարդ դեռ երբեք չէր լսել այդքան նողկալի մի ձայն:
Այստեղ ես շանթահարված ընդհատեցի, որովհետև կասկած չկար, որ նույն այդ վայրկյանին իսկապես լսեցի (սակայն չգիտեմ որ կողմից) թույլ և հեռավոր, բայց երկար ու սուր արտասովոր մի ճռինչ թե ճիչ, հենց այն գերբնական ձայնը, որը պատկերացրել էի վիշապի մահվան տեսարանը կարդալիս:
Այս երկրորդ ապշեցուցիչ զուգադիպությունից ճնշված, էությունս բազում հակամարտ զգացմունքների զոհ դարձավ, որոնց իշխում էին զարմանքն ու ծայրագույն սարսափը։ Այսուհանդերձ,
