փոքր-ինչ հիշեցներ նախկինին և կարողանար գրավել նրա տեղը։
Մի օր, երբ թմրած նստած էի նողկալի մի գինետանը, աչքս ընկավ այդ որջի հիմնական կահույքը հանդիսացող գինու հսկա տակառներից մեկի վրա պառկած սև էակին։ Ես շատ զարմացա, որովհետև վաղուց արդեն նայում էի այդ տակառին և միայն նոր նկատեցի վրան պառկած արարածին։ Ես մոտեցա և ձեռքս դրի նրա վրա։ Դա Պլուտոնի չափ մի մեծ սև կատու էր, որը, սակայն, մի բանով տարբերվում էր նրանից։ Պլուտոնը ոչ մի սպիտակ մազ չուներ, իսկ սրա կրծքին անորոշ ուրվագիծ ունեցող մի մեծ սպիտակ բիծ կար։
Ձեռքս դիպչելուն պես նա տեղից ելավ, քսվեց ինձ և գոհունակությամբ մռմռաց։ Դա հենց այն էր, ինչ ես փնտրում էի։ Ես իսկույն պանդոկապանին առաջարկեցի կատուն ինձ վաճառել, բայց նա ասաց, որ այդ կատուն իրենը չէ, և որ ինքն ընդհանրապես առաջին անգամ է տեսնում դրան։
Ես շարունակում էի շոյել կատվին և երբ ուզեցա տուն գնալ, նա վազեց իմ ետևից։ Ես նրան չխանգարեցի և ճանապարհին շարունակում էի մեկ-մեկ շոյել։ Տանը կատուն իսկույն գտավ իր տեղը և դարձավ կնոջս սիրելին։
Ինչ վերաբերում է ինձ, ապա ես շուտով սառեցի նրա նկատմամբ։
Հակառակ իմ սպասումներին, նրա ակնհայտ սերը զզվեցնում և նույնիսկ վանում էր ինձ։ Շուտով այդ զզվանքը վերածվեց ատելության։ Ես խուսափում էի նրանից, ամոթը և իմ գործած ծանր հանցանքի հիշողությունը ինձ թույլ չէին տալիս նրան ծեծել։ Մի քանի շաբաթ ես նույնիսկ ձեռք չէի տալիս նրան և տեսնելուն պես սարսափահար փախչում էի, ինչպես վարակից։
Իմ ատելությունն, անկասկած, սաստկացել էր այն բանից հետո, երբ տուն բերելու հաջորդ օրը ես նկատեցի, որ նա, Պլուտոնի նման, մի աչք չունի։ Ինչևէ, այդ հանգամանքը միայն ավելի սիրելի դարձրեց նրան կնոջս աչքում։ Կինս, ինչպես արդեն ասել եմ, օժտված էր այն բացառիկ բարությամբ, որը ժամանակին հատուկ էր նաև ինձ, բազմաթիվ պարզ ու մաքուր հաճույքների աղբյուր հանդիսանալով։
Ինչքան ես կատվին ատում էի, այնքան նա ավելի էր ինձ կապվում։ Անհասկանալի համառությամբ նա հետևում էր իմ
