— Դուք, իհարկե, խուզարկեցիք նաև Դ֊ի թղթերն ու գրքե՞րը։
— Մենք քրքրեցինք բոլոր ծրարներն ու թղթապանակները։ Գրադարանի բոլոր գրքերը ոչ միայն պարզապես թափ տվեցինք, ինչպես որոշ ոստիկաններ են անում, այլ էջ առ էջ թերթեցինք։ Նաև մանրադիտակով զննեցինք և խնամքով չափեցինք բոլոր կազմերի հաստությունը։ Եթե կազմերը բացված լինեին, մենք անմիջապես դա կնկատեինք։ Այն հինգ վեց գրքերը, որոնք նոր էին բերվել կազմատնից, մենք երկայնակի զգույշ տնտղեցինք բարակ ասեղներով։
— Երևի ուսումնասիրեցիք նաև գորգերի տակի հատա՞կը։
— Անկասկած, բոլոր գորգերը բարձրացրինք ու մանրադիտակով զննեցինք ամեն մի տախտակ։
— Պաստառնե՞րը։
— Այո։
— Նկո՞ւղը։
— Նույնպես։
— Ուրեմն,— ասացի ես,— դուք ինչ֊որ տեղ վրիպել եք, և նամակը պարզապես տանը չէ։
— Վախենամ դուք ճիշտ եք,— ասաց ոստիկանապետը,— ի՞նչ կասեք, Դյուպեն։
— Կասեմ, որ պետք է մի լավ խուզարկել տունը։
— Դա բացարձակապես անիմաստ է, Դյուպեն,— վրդովվեց Գ֊ն,— ես գլուխս կտրել կտամ, եթե նամակը տանը լինի։
— Դրանից լավ խորհուրդ չունեմ,— ասաց Դյուպենը,— դուք, իհարկե, կարո՞ղ եք հանգամանորեն նկարագրել նամակը։
— Այո, իհարկե,— ասաց ոստիկանապետը և, գրպանից հանելով իր ծոցատետրը, բարձրաձայն կարդաց փաստաթղթի ներսի և մանավանդ դրսի կողմի մանրամասն նկարագրությունը։ Որոշ ժամանակ անց նա մեզ հրաժեշտ տվեց և ծայրաստիճան ճնշված տեսքով հեռացավ։
Մոտ մեկ ամիս անց նա եկավ նորից և մեզ գտավ համարյա այն նույն դիրքում, ինչ և անցած անգամ։ Նա նստեց, ծխամորճ վերցրեց ու ինչ֊որ դատարկ խոսակցություն բացեց։ Վերջապես ես հարցրեցի.
— Շատ լավ, Գ, իսկ ի՞նչ եղավ առևանգված նամակը։ Դուք երևի արդեն համակերպվել եք այն մտքի հետ, որ նախարարը ձեզնից խորամանկ դուրս եկավ։