հոգին կը հուզեին, ջիղերը կը գրգռեին, և դյուցազնի թափեր կուտային իրեն։
Հիմակ, Վառնայի մեջ, զրկված իր բոլոր այս հրաշալի բաներեն․ ջրհան չիկար, և ո՜վ դժբախտություն, շփկար նաև հրդեհ։
— Ատա՛մ, այստեղ եղած կրակները քանիի՞ կառնես, կըսեր դառնաթույն արհամարհանքով, թուքո՛վս կը մարեմ պե, թուքովս…
Եվ իր արհամարհանքին սաստկությունը ապացուցելու համար՝ անգամ մը, գիջերանց, և ոչ իսկ անկողնեն ելած էր երբ իր բնակած տանը դեմը հրդեհ պատահած էր։
Մուսալլայեն հիվանդանոց տանող ճամբուն վրա ճորճորալեն կը պտտեր հայ ճովինան, սալթան ուսեն կախված, մինչև ընքվիները իջնող թուխ ֆեսին տեղ հարդե աղտոտ փոքր գլխարկ մը դեպի աջ ականջը հակած և ձեռքերը փոթուռին գրպաններուն մեջ։
Բավական ատեն այսպես անցուց․ օր մը, սակայն, տեսւս զինքը, որ սայլի մը վրա, ձեռքը խարազան մը, արշավակի կերթար։
Համբիկ սայլապանության սկսած էր։
— Ախպարս, ըսավ ինծի երբ իրեն հանդիպեցա, անոթի պտըտիլը աղվոր բան չէ․ էս պաշխասիներուն պես հաց չեմ կրնար մուրալ։ Ամա արապաճի կըլլամ էղեր, խե՛րն եմ անիծեր…
Ա՛լ ամեն առտու, կանուխ, Համբիկ, սայլակին հետ մեկտեղ, գաղթական հայերու գլխավոր ապաստարանին՝ հիվանդանոցին դրանը առջև կը կենար բեռ փոխադրելու համար։ Այդ առթիվ միշտ պատեհություն կունենար տեսնելու Միս Ֆրեյզըրը, ամերիկացի միսիոնարուհին, որ՝ հայկական ցրվումին բոթը լսելուն պես՝ Բուլգարիա շտապած էր ոսկիի բեռով մը։ Օրվան մեջ շատ անգամ բաց լանտոյի մը մեջ բազմած՝ սայլորդին առջևեն կանցներ իր հմայքոտ քաղցր ժպիտը շրթունքին վրա։
Համբիկ իր կոշտ պատյանին տակ խանդավառ և
