— Ան ո՞վ մտիկ կընե, անոր համար մենք ամիսը վաթսուն եթմիշ ղրուշ խայի՞պ ընենք․ բեք չըլլա նե թեյզեյին տունը կտանինք․․․ հոն ըռահաթ թող նստի․․․ աստար ատեն է մեջն է․․․ ա՛լ կօգտե․․․
— Էյ, մե՜նք։
— Մենք ասդին անգին կանցունենք... բեք չըլլա նե քսան ղրուշի օտա մը կպռնենք... չը՞լլար...
Մկրտիչ նորեն կռնակին վրա փռվեցավ, եղբորը այս գաղափարեն տանջված... տուներնին վարձու տայի՞ն. հապա նինե՞ն, որուն միակ մխիթարություն մնացած էր երեք սենյակով այդ փոքր տունը, զոր ժամանակին իր էրկանը շինել տված էր՝ հոգին բերանը գալով։ Հեք պառավը այդ տան մեջ մեծցուցած էր իր զավակները, իր թոռները. զավակները մեռած էին, էրիկն ալ մեռած էր, ու մինակ երկու մանչ թոռները կային, զորս կխնամեր այն սրտաշարժ հոգածությամբը, զոր միայն մամիկները կրնան տածել իրենց թոռներուն նկատմամբ։ Պաշտում մը ուներ,իր տունը. իր վերջացող կյանքը միակ իդեալ մը ուներ, տունը։ Տունը իր էության անբաժան մասը կկազմեր։ Դեռ իր կռնակը կորություն չուներ, երբ շինված էր այդ տունը, տարիները եկեր անցեր էին, կուզ տալով իր քամակին, ուսերը ծռմռտկելով. չէին խնայած տանն այ. մեկ կողմը թեթևապես կքեր, վար իջեր էր. տախտակները սևցեր, ճոթռտեր էին, պատերը թուլնալով ճաքճըքվեր էին. տունն ալ ծերացեր էր. բայց պառավը չէր նշմարած այս պարագան, որովհետև իր տանը քայքայումը աստիճանաբար, համընթաց կատարված էր։ Ինք կկարծեր, որ նոփ֊նոր է դեռ ան, շինված օրվան լափ նոր և հաստահիմն։ Իր զառամյալի մենամոլությանը մեջ տունեն դուրս չէր ելլեր, վախնալով որ վայրկյանի մը բացակայության միջոցին կառնեն կտանին իր սիրեցյալ տունը։ Որչափ որ ուժը կներեր, կսրբեր, կմաքրեր զանի անբացատրելի գուրգուրանքով։
Եվ հիմակ իր թոռները, գրեթե թափառաշրջիկներ, կմտածեին՝ մեծ ծառի շուքին ներքև ու զովաշունչ հովին դեմը, կմտածեին դուրս հանել հեք պառավն ու վարձու տալ տունը։ Իրենք ալ կզգային իրենց այս որոշումին աղետաբեր ծանրությունը պառավ
