― Շատ աղեկ։
Չա՛ր սատանա. կարծես մամիկին թշնամություն մը ընելու դիտումով՝ այդ վարձվորները ամենեն ծանր պայմանները կնդունեին։
— Վաղը կկրվի՞ք,—հարցուց Սերոբ։
— Չէ՛, վաղը ձեր կարասիները և սա պառավը հանեցե՛ք, մեկալն օր մենք կուգանք։
Պառավը դուրս հանել․ ու ասիկա մամիկը էր ականջովը կլսեր սանդուխին ստորոտեն, ուրկե սառն անտարբերությամբ մը, աչքերը լայնաբաց, լուռումունջ, կդիտեր այդ մարդոց բոլոր շարժումները և կլսեր անոնց խոսքերը,ի մասին սյդ ահավոր սակարկության։
Վերջապես վարձվորներն ելան գարին Սերոբին ու Մկրտիչին հետ,որոնք մեկնած ատեննին ըսին իրենց մամուն.
— Վաղը քեզի թեյզեին տունը պիտի տանինք, հազըր եղիր։
Պառավը չպատասխանեց․ մինակ չարաչուք ժպիտ մը անոր շրթները կծկեց։
Կես գիշերն անցած էր.լուսին չկար. ջինջ մթություն մը ամեն կողմ և հով մը, որ մեղմորեն կսուլեր փողոցներուն մեջ։
Մամիկին տունը կայրեր անձայն, անշշուկ, չորս կողմն բոցերով շրջապատված։ Խեղճ պառավին տունը ազատելու համար շատ ուշ էր արդեն, երբ թաղեցիները վազեցին այրող տան շուրջը։
Ամենքն ալ մեկ աղաղակ մը արձակեցին միաբերան․
— Մամիկը.․․
Հրդեհին լուրը տարածված էր, և հեռավոր թաղերեն կվազեին կուգային, որոնց մեջ նաև Սերոբ ու Մկրտիչ, ափիբերան մնացին, երբ տեսան իրենց տան բոցավառ ահարկու վիճակը։
Տունը, զոր առջի օրը վարձու տված էին, կայրեր. հապա պառավ մամի՞կը։ Գոնե զանիկա ազատեին։ Բայց անկարելի էր ներս մտնել։
— Նինե՛, նինե՛․․․
Իբրև պատասխան այս կոչին, տան վերնահարկի մեկ պատուհանը, որ դեռ բոլորովին պաշարված չէր բոցերեն, հանկարծ
