Գիշեր մը, մոլեգին տփոց մը ուտելե ետք, իրարու պլլվելով անկողնին մեջ պառկած ատեննին, քույրը ըսած էր եղբորը, ականջին․
— Արթին, վաղը առջի մայրիկին երթանք, հա՞։
— Ամա՛ն, քուրիկս, հա՛։
Հունվարի ցրտասարսուռ հովը սառեցուցեր էր գետինները ծածկող ձյունը։ Դեռ նոր էր լուսցած։ Այն ճամբաներեն, որոնք հազարումեկ ոլորուքներով կերկարաձգվին մինչև Պալըգլրի գերեզմանոցը, երկու տղաքներ կերթային, ձեռք-ձեռքի դողալով ղողդողալով կծու ցուրտեն, որ անոնց գրգլյակներեն ներս՝ մինչև ոսկորներուն ծուծը կթափանցեր։
Ձյունին վրա կգծագրվեին այդ երկու տխեղծ մարմինները չորցած շյուղի պես երերուն, որոնց մանտրկիկ ոտքերն հազիվ հետք կձգեին քարացած ձյունին վրա։
Երկու որբերն էին, որ առջի մայրիկին կերթային Պալըգլրի գերեզմանատունը։
Քանի մը անցորդներ, զարմանալով այդ երկու փոքրիկներուն վրա, որոնք այդքան կանուխ ամայի փողոցներե կանցնեին, կանգ առին ու հարցուցին անոնց, թե ո՞ւր կերթան։
— Առջի մայրիկին,— պատասխանեցին որբերը միաբերան լալկան ձայնով։
Եվ կշարունակեին իրենց ճամբան անխոտոր, երբեմն սահելով իյնալով, հծծյուններ արձակելով, միշտ ձեռք-ձեռքի։
Մանավանդ Արթինին ուրախությունը անբացատրելի էր, առջի մայրիկը տեսնելու, անոր տաքուկ գիրկը նետվելու և ետքի չար մայրիկին ձեռքեն հավետ ազատելու գերագույն ակնկալությունը ահագին համեմատություններ կստանար անոր ճղճիմ ուղեղին մեջ, ու այն ատեն իր քրոջը դառնալով՝ կըսեր ժպտագին.
— Քուրի՛կ, աճապ մեր աղվոր մայրիկը մեղի տեսնա նե,― ընտո՞ր պիտի սիրե։
