տնկվեցավ, աչվըները բացարձակ, շրթունքը կծկված. կատաղի խռնչյուն մը արձակեց և ներս սլացավ սենյակեն։
― Էս եմ, պոռալով, էս եմ փեսան։
Աղոթքն ընդհատվեցավ, ամենուն վրա ապշություն մը տիրեց, Մարկոս աղբար փեսին կոկորդեն բռնած կը սեղմեր՝ խուլ հեծյուններ արձակելով․բայց երկար չտևեց այս վիճակը․ չորս կողմեն Մարկոս աղբոր վրա խուժեցին, բռնեցին զայն և դուրս նետեցին սենյակեն. ապուշը կոռնար, կը տապլտկեր՝ անսանձ կատաղությունե մը բռնված։
― Է՛ս եմ փեսան, է՛ս եմ փեսան, կը պոռչտար։
Բայց ո՞վ մտիկ կրներ իրեն․ սանդուխեն վայր գլորեցին զայն, բակը քաշկռտեցին տարին և քանի մը հատ ուժգին ապտակներ ու բռունցքի հարվածներ տալե ետք, փողոցին դռնեն դուրս նետեցին թավալգլոր։
Ապուշը սալարկին վրա փռվեցավ ընկավ անշարժ։
Քանի մը սիլուեթներ կը ստվերարկեին տակավին մութին մեջ, անուշ հով մը կը փչեր․աստղերը կարձակեին հանդարտիկ իրենց պլպլուքը։
Ոտքի ելած էր Մարկոս աղբար։
Հիմակ ա՛լ չէր մռնչեր, ո՛չ․ կուլար, դառնապէս կուլար, աչվոներր ձեռներովը գոցած․ աղեխարշ հեծյուններ արձակեր ու գլուխը վայրահակ կը քալեր մութին մեջեն, իր անցած մթնոլորտին խառնելով սրտաճմլիկ ողբ ու կոծն, զոր հովը կը քշեր, կը տաներ իր մեղմերեր ալիքներուն հետ, և կը հառաջեր ղայթ ի ղայթ, ուսերու կանոնավոր ելևէջով, տղու մը պես հեկեկալով, ու երբեմն մրմռալով.
— Խաբեցի՜ն…
