Երբ խռպոտ ձայնով գիշեր բարի ընելեն ետք գինետունեն դուրս կելլեր նավավար Պետիկը, ժամը գիշերվան երեքն էր և անձրևը կը տեղար հուսահատեցուցիչ սաստկությամբ։
— Բե՛հ, ի՛նչ ըսեմ ասանկ խաֆային, մռլտաց կթոտ քայլեր առնել սկսելով և գլուխը ծռած անձրևին ուժգնաբախ կայլակներուն տակ, շեմշիեն խայըխը մոռցա… հը, մեր գործը ասանկ եկեր է ասանկ կերթա։
Քայլ մը հեռուն չտեսնելու աստիճան մութ կը տիրեր, մութ՝ որուն ահարկությունն ավելի կը սաստկանար տեղատարափին համատարած սարսռալի շառաչեն և փողոցներուն քարահատակներէն վազող հեղեղներուն խուլ աղմուկեն։
Այդ խոսքեն ետք ա՜լ բառ մը չարտասանեց հեք նավավարը, որ ջուրի վրա մեծցած և անով սնած ըլլալով՝ տեսակ մո հարգանք կը տածեր անոր նկատմամբ, թեև այս անգամ անձրևի ոչ շատ ախորժելի երևույթին տակ ներկայանար իրեն ջուրը։
Քառորդեն ավելի շարունակ քալեց՝ օխա մր հաց բազուկին տակ, աչվրներր քսկռտելով թաց, ցեխոտ սալարկին վրա, տքալով խժալով։ Վերջապես կեցավ, սփոփանքի հևոտ չայն հառաչանք մը դուրս թռավ անոր տանջվող կուրծքեն, և ձեռքը երկոնցնելով բոնեց դրան մը ուռնակը, պահ մը կրթնեցավ անոր վրա խոնջենքի անհնարին թափով մը և հետո զարկավ։
Տունը՝ որուն դուռը կը զարներ նավավար Պետիկ, ցած, շատ
