Որք ընդդիմակաքն են՝ ի միմեանց ապականին,
Անապականք ուրեմն ո՛չ են ոյք ներհակին:
Անեղ էակն ո՛չ փոփոխի ամենեւին,
Վասընզի է պարզ բնութիւն աննիւթային.
Իսկ յեղեղուտն ի չարէն փոյթ պարտի բարին,
Բարին, ուրեմն, ո՛չ է անեղ, որ մակստանին:
Չըղձայ անեղն ապականիլ ըստ տարրականին,
Չապականէ զոք, զի ո՛չ գոյ դիմակ նըմին.
Իսկ ցանկութիւնս լսողականի, որ է չարին,
Ապաթէն չարն ո՜չ է անեղ, այլ հեռի նմին:
Իսկ տանշանաց մատնեն սուրբ գիրքն աստաածային,
Ո՜չ եթ գայլ չարսն, այլ զբանսարկուն ես իսկ քննին,
Եւ տանշանաց մատնեալքն ասեն միշտ այլայլին,
Ուրեմն ո՜չ ոք յայլայլելացն անեղ ասին:
Որք ներհականք ո՜չ ինչ իրօք հաւասարին,
Որպէս ճերմակն ո՜չ ունի ինչ հա՛նգէտ սևին,
Արդ, բարութեան գոյակցութիւն ա՛նեղն ասին,
Բայց յանեղէն եղանակաց ո՜չ պատկանի:
Քանզի բարի թէպէտ բազմեաց ոգեալ լիսի,
Բայց բարութիւն հազիւ կամ բնաւ ո՜չ ենթադրի,
Իսկ բարւոյն չարն է ընդ դիմակ, որ ներհակի,
Ապա, ուրեմն, ոչինչ ի յայն այս գըտանի:
