ԱՍԱՑԵԱԼ Ի ՊԱՂՏԱՍԱՐ ԴՊՐԷ Ի ՎԵՐԱՅ
Մի՛ մեծամիտ լինիր, որդի՛ Ադամայ,
և մի զարծիր նիւթակցին վերայ:
Զի դու և նա ի լքի մօրէ աճեցայք,
միով բնութեամբ զախտալից կեանս շահեցաք:
Մի և նոյն է քոյին բնութիւնդ ընդ նմա,
և չունիս ինչ աւելի քան զնա:
Հոգի, մարմին, միտ, բանական միապէս,
և ո՛չ մինդ քան զմիւսն ի վեր այլապէս:
Զի մեծութիւնդ զոր այժմ ունիս, ո՛չ է քո,
այլ պատահումն է քո մարմնոյդ արտաքոյ:
Ուրեմն ապա չէ մեծութիւն իսկական,
այլ երևոյթ և հոսանուտ իսկական:
Մի՛ անդգնեալ զքեզ ի փառս ընկենուր,
մի՛ խարշատէր զքո ընկերդ իբր զհուր:
Մի՛ զարդարէր երևելեօք արտաքուստ,
այլ զհոգւոյդ մասունս պճնեայ ի ներքուստ:
Անցաւորիս ամենայնիւ մի՛ ցանկար,
զանանց բարին մի և ժամ մի՛ մոռանար:
Ընդ ամբարիշտ արանց մի՛ ընկերակցիր,
և մի՛ ի զուր վարս նոցին նախանձիր:
Ի վատթարաց զգուշացիր յարաժամ,
զի մի՛ նոցին նման լիցիս չարակամ:
Զանբիծ պատուէր սաղմոսողին առ ընկալ,
և այնպիսեաց քանց իր միշտ հլու կալ:
