Այս մեծութիւն աստղաճանճից նըմանի,
որ մինչ փայլի, հուպ և իսկոյն շիջանի:
Թէև ընդ հաստարմատ ծառոց լինիցիս,
սակայն հողմով մահուան իսկույն խլիցիս:
Եւ արդ դիւրաւ իսկ խոնարհեալ գտանիս,
թէ զփախչիլն ի բազմութեանց սասանի:
Զի ո՛չ ոք է, որ փքանայ առանձին,
այլ ի ժողովս յոգնագումար ամբոխին:
Զի, ով ոք է, որ ի ծիրանիս զգենու,
և ոչ ի տեսս ամբոխից զինքն ընկենու:
Ամբարտաւան ոգին երբ ո՜չ տեսանի,
իբր զմարմին անկերակուր մեռանի:
Ցանկայ, ըղձա՛յ ամենեցունց տեսանիլ,
և ամենայն արանց փառօք մեծարիլ:
Մինչ չպատուի մոլեգնաբար զայրանայ,
և մինչ գովի՝ իբրև գտիկ փքանալ:
Մինչ մեծարի, այո՜ ասի և սառի,
և մինչ ատի, իբր զգազան խոժոռի:
Քան զամենայն զինքըն կարծէ պատուական,
որ ատեյի է աստուծոյ և մարդկան:
Զամենայն գործ յանդգնացեալ մտանէ,
զինչ որ լինի, զայդ ո՛չ կարեմ, ո՛չ ասէ:
Զինքն հզօր քան զամենայն համարի,
իսկ զայլ անձինս իբր ըզոչինչ վարկանի:
Զայլոց արարս յոյժ ճշտմամբ որոնէ,
իսկ զիւր անձին զբիծն ոչ տեսանէ:
Ըզբան խրատաց արանց սրբոց անարգէ,
և յամենայն մարդոյ պատիւ պահանջէ:
Բանից գիտնոց և իմաստնոց ո՛չ լսէ,
