Նախանձոտաց ոգիքն այնպէս չարչարին,
երբ տեսանեն զճոխութիւն օտարին:
Թէ և սկզբանէ նախանձուն սատանայ,
բայց բնութիւնն ընկերացն ո՞չ մախայ:
Դու մարդ գոլով քո նիւբակցին նախանձիս.
թէ և ոչ դևքն առնեն որք կան ի չարիս:
Թէ անարգես զհոսանուտ զայս բարիս,
և այն անանց բարոյն սիրով փափագես:
Այս մթութիւնս ի քէն իրաց փարատի,
Զի որ միայն անանց կենացն ըղձանայ,
ոչ ի բարիս այլոց երկրիս ցանկանայ:
Ով ոք իշխան, որ բազում գանձս ունիցի,
կաշէ փողի միոյ ունիլ նախանձի:
Որք զվսեմ աստիճանօք ըզբաղին,
վայրահակիլ առ ստորինս ոչ կամին:
Մի՞թէ թոյդ հոգ չէ բաւական քեզ ի վիշտ,
որ զայլոց բարեօքըն տապիս միշտ:
Թէ նախանձիս ի մեծութիւնս ընկերին,
սիրես գնա այնք ամենայն քո լինին:
Բազում գոյիւք փարթամութեանց լինայ,
որ զբարիս այլոց ինքեան իմանայ:
