Ե՜կ, ե՜կ, ե՜կ,
Ո՜վ իմ ազնիւ, ե՜կ:
Թէ ի ներքոյ արեգականս հազար այլ կայցէ,
Սիրտ իմ ոգոց հաճելով, հաճելով զքեզ միայն հայցէ,
Զվերո երգեալ բանիդ ըզտիպն բերելով կրկին,
Ո՛չ միում այլ ընկերեալ, ըճկերեալ յարեցաւ:
Ե՜կ, ե՜կ, ե՜կ,
Ո՜վ իմ ազնիւ, ե՜կ:
Ակն իմ արիւն կաթեցուցեալ հառաչէ, գոչէ,
Հառաչօղ, սըգացօղ, սըգացօղ ինձ նըման ո՜չ է,
Քանի եղեր հեռի յինէն, իմ աչացըս լոյս,
Սիրտ իմ ի քէն ո՜չ բընաւ, ո՜չ բընաւ սառեցաւ.
Ե՜կ, ե՜կ, ե՜կ,
Ո՜վ իմ ազնիւ, ե՜կ:
