Մէկ ազնըւի մի սէրըն կայ ի գըլխիս,
Գիշերն է յերազիս, ցերեկն ի սրտիս,
Կորուսեր եմ զիմ աննբման սիրելիս,
Անոր համար կա պըտըտիմ ի սարեր՛ն, ի ձորերն:
Ի միտս որ գայ՝ կու թռչի խելքս ի գլխէս,
Յաչերս արիւն կու բոլորի ի սրտէս,
Ղարիպ եմ ես, որ ելեր եմ երկրէս,
Անոր համար կու պըտըտիմ ի սարերն, ի ձորերն:
Այգի եմ տնկեր ու վարդ եմ բուսուցեր,
Ապառաժներ կըտրեր՝ ջուր եմ վազցուցեր,
Զիմ աննըման սիրելիս եմ կորցացեր,
Անոր համար կու պըտըտիմ ի սարերն, ի ձորերն:
