Հոգք, տառապմունք և նեղութիւնք
Զիս բարեկամս ըստացան.
Ո՛չ գիտացի, թէ ի գերւյս
Զի՞նչ բարութիւնս ընկալան.
Ո՛հ, թէ որքան յոյժ սիրեն զիս
Եւ ո՛չ երբեք մոռանան.
Մի ըզմիով թևակոխեալ,
Ի վերայ իմ անկանին:
Որպէս ըզբու յաւերակի
Տըխրասէր լեալ հառաչեմ,
Անրախունակ և ցաւաբեր
Պահու դիպեալ հառաչեմ,
Առ բազմութիւն վըշտաց իմոց
Տառապեցեալ հառաչեմ,
Զի համայն թըշւառալից նէաք,
Զիս նըպատակ արարին:
Հայրն իմ երբ զայս տաժանուտ կեանս
Յակամակամս ընկալաւ,
Նոյն և ինձ եղկելի որդւոյս
Անտի փոխաբերացաւ,
Ուստի բոլոր տըխրաբեր զօրք,
Զանազանիլ տուսերաւ,
Ի խոցելոյ ըզմաշեցեալս
Ո՜չ մի երբեք դադարին:
