Ի սկզբանէ հոգւոյս ոսոխն աղտեղի
Զկեղըն մեղաց տայ՝ ի հոգիս բոր առնէ:
Եւ ոչ յագի մի և երկու առնելով,
Այլ հանապազ կըրկնակըրկնէ, զոր առնէ:
Եւ մինչև ի միտս իմ գամ գերիս եղկելիս,
Զբղջումն իմ ուժգնակի յաչերս թոր առնէ:
Հասցէ, տէր իմ, յողորմելիս շընորհ քո,
Որ զիմ նըման սև ագռաւունս լոր առնէ:
Գիտէ ըզքո հանապազորդ ողորմիլդ,
Այն, որ յիշելն ըզքոյդ բարիս խոր առնէ:
Ոմն ըզխաղողն ազոխ առնէ յիմ այգւոջ,
Ոմն ըզտատասկն յօրինեալ ծոր առնէ:
Մինչ կամիցիմ ի վեր հայիլ բանականս,
Եղծանելիս զիմացականս կոր առնէ:
