Իմ անյարմար արարքս յորժամ ի միտ գան,
Սասանին ոսկերք իմ, սարսին և սոսկան,
Թէ զի՜նչ, արդեօք տալոց իցեմ պատասխան,
Յորժամ ահեղ արքայն գայ ի դատաստան:
Ի պատկեր արարչին իմոյ ըստեղծայ,
Եւ ըզբնութիւն բանականի ընկալայ,
Բայց ի պատկեր անասնային փոխեցայ,
Զնոցինն իսկ բերելով յիս ըզկերպարան:
Ի պարարտոջ վայրի տընկեցայ այգի
Եւ փոխան խաղողոյ փուշ ընծայեցի,
Ուստի զտընկօղն այգւոյս յոյժ տըրտմեցուցի,
Վասն որոյ զենէն միշտ լինի ամբաստան:
Ի յամենայն կեանս իմ թիւր ընթանալով
Եւ ո՛չ երբէք ուղիղ շաւղօք գնալով,
Կենաց պատուիրանին անլուր մընալով,
Յանցանք իմ քան զթիւս ի վեր բազմացան:
