Ներսիրելեաց թէպէտ դիմօք
Ծիծաղեմ գերիս, ծիծաղեմ,
Բայց ի ներքուստ խոր հառաչմամբ
Նըւաղիմ, ո՜հ, նըւաղիմ:
Ձաղմամբ մըտացս իբր երկաթով
Հարկանիմ գերիս, հարկանիմ,
Եւ ի տըխրունս անհընարինս
Արկանիմ, ո՜հ, արկանիմ:
Ռըմբահարեալ քարամբք խըղճիս
Կոշկոճիմ գերիս, կոշկոճիմ,
Եւ յիշելով ըզչարսն իմ
Մորմոքիմ, ո՜հ, մորմոքեմ:
Երբեմն, երբեմն ի միտս եկեալ
Հառաչեմ գերիս, հառաչեմ,
Եւ անյարմար արարմունս իմ
Յիշելով՝ ամաչե՛մ, ո՜հ, ամաչե՛մ:
Ղոմոս և վա՜յ կարգեալ հեքոյս,
Յորդորեմ գերիս, յորդորիմ,
Եւ ընդ անձինս իբր ընդ ներհակս,
Ոգորի՜մ, ո՜հ, ոգորի՜մ.
Ո՛չ կալով, բայց առ ի նոյն միտս
Փոփոխեմ գերիս, փոփոխեմ,
Եւ փութապէս անդրէն իսկոյն,
Խոտորիմ, ո՜հ, խոտորիմ:
