Լալով երգեմ երգ հառաչման իմ նըմանեալն ի վերայ,
Որք անասնոց հանգունացեալ անմըտանան յարակայ.
Արտելանել ո՛չ ախորժեն ի տըմարդի գնացից,
Դէպի զինքեանս կապեալ ուսին թիւրաշաւիղ ընթացից:
Լայնելով գիւրեանց ախորժակն՝ ուր կամին, անդ ընթանան,
Զերկնային փառսն ո՛չ յիշելով, ինքնակամ անդընդանան:
Իբրև ըզմարդ գոն երևին, շրջագային, բարբառին,
Բայց ի բարուց քառոտանեաց ո՛չ բնաւ զանազանին:
Երթևեկս առեալ խոտորին յերկնաշաւիղ քայլմանէն,
Եւ նըսեմացեալ գըտանին ի գերածագ փայլմանէն.
Նընջեն ըզնինջն եղելութեան և զիր ինչ ո՛չ գըտանեն,
Ի դատարանն այն ահագին, որպէ՜ս արդեօք մըտանեն:
