Ի ցանկալեաց անցաւորես մի խաբիր անձն իմ, մի՛ խաբիր,
Վասընզի յոյժ վաղվաղակի անցանէ, անցանէ,
Զայս մոռցեալ զանանց բարին լուտացիր,
Զի վայելչութիւնս այս խոտոյ նըմանէ:
Պարսաւելիս այս խընդութիւն հեռենայ,
Որ սիրիցէ զայս՝ առ յետոյ զըղջանայ,
Բայց զի՞նչ օգուտ մինչ ժամանակն ո՜չ մը նայ,
Քանզի զանցեալ աւուրս ո՜չ ոք գըտանէ:
Աստանօր աստ մինչ ուրեմն ես ի մարմնի,
Ջանա լինիլ քոյ արարչին հաճելի,
Զի ըստ բանի սաղմոսողին յիրաւի՝
Հոգի որ ելանէ, այլ ո՛չ մըտանէ:
Ղեղագոյն է վայելչութիւնս աշխարհի,
Բայց լցաւորելով յո՛յժ քաղցրագոյն երևի,
Սակայն յորժամ իւր դառնութիւնն յայտնեսցի,
Յայնժամ ծանիցես, թէ որքա՜ն խոտան է:
