Նըմանիլ չ՛ես կրնար դուն
20
Հոդվույս՝ որ է բոց անհո՜ւն։
Հոդ աստղերը չ՚են մեռնիր,
Ծաղիկներն հոդ չ՚են թոռմիր,
Ամպերը չ՚են թրջեր հոդ,
Երբ խաղաղ եք դու և օդ։
25
Լըճա՛կ, դու ես թագուհիս,
Զի թ՚հովե մ՚ալ խորշոմիս,
Դարձյալ խորքիդ մեջ խըռով
Զ՚իս կը պահես դողդղալով։
Շատերը զ՚իս մերժեցին,
30
«Քնար մ՚ունի սոսկ — ըսին.
Մին՝ «դողդոջ է, գույն չ՚ունի —
Մյուսն ալ ըսավ — կը մեռնի՜»։
Ոչ ոք ըսավ — հե՜գ տղա,
Արդյոք ինչո՞ւ կը մըխա։
35
Թերևս ըլլա գեղանի,
Թե որ սիրեմք չը մեռնի»։
Ոչ ոք ըսավ — սա տըղին
Պատռե՛նք սիրտը տըրտմագին,
Նայինք ինչե՜ր գրված կան...»
40
— Հոն հրդեհ կա, ո՛չ մատյան։
