բայց խաբուսիկ երևակայություններին և երազներեն, հրաժարե այդ թովիչ փառքեն, ջախջախե այդ մուրացկանության նպաատող քնարը։
ԵԴՈՒԱՐԴ.— Բայց օր մը անշուշտ անոր հարգը կը ճանչցվի։
ԹՈՎՄԱ.— Այո՛, գուցե անունդ ոսկեզօծ պիտի հիշատակվի խեղճ և անշուք մեռնելե վերջը, հորանջող քահանաներ` գերեզմաննոցին ճամբուն վրա գտնված փոսի մը մեջ քեզ նետելե ետքը, երեսկախ ու դժգոհ մեռելաթաղներ քանի մը թի ցուրտ հող վրադ թափելե և տարիներ գերեզմանիդ հողակույտը հարթ ու անհաշտ ընելե վերջը։ Մա՞րդն Է ապրողը թե փտած ոսկորը, սի՞րտն Է զգացողը թե գերեզմանը... կը հասկնա՞ս... գնա, գործավոր եղիր` արհեստավոր, սպասավոր եղիր, բայց երբեք մի՛ փափագիլ Հայ մատենագիր ըլլալու։ Ահա իմաց կուտամ քեզ. վաղվընե գնա ստակ վաստըկելու գործ գտիր, և եթե իրիկունը ձեռքդ հաց մը և մոմ մը չը տեսնեմ, տունս չի պիտի ընդունիմ քեզ։
ԵԴՈՒԱՐԴ.— Բայց Վարդուհի մինակ կը մնա հոս։
ԹՈՎՄԱ.— Ես հոս եմ։
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.— Ա՜հ, հա՛յր իմ, նա ոչ զոք կը ճանչե հոս և ոչ ալ արհեստի մը տեղյակ Է. ի՞նչպես կրնա գործ գտնել և ստակ շահիլ։
ԹՈՎՄԱ.— Թող հարուստին մեկուն աղերսագիր մը տա և անոր քով ծառայության մտնե։
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.— Այսպիսի ուսումնական և հանճարեղ պատանի մը ծառա կամ սպասավոր ըլլա՜:
ԹՈՎՄԱ.— Եթե չուզեր վերջը մուրացկան մ`ըլլալ։
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.— Բայց, հա՛յր իմ, ես կար կարել կսկիմ և