Ժամանա՛կ, ատենե մը ի վեր է որ Մասյաց մուսայից քնարներուն թելերը խորտակելով` չեմ լսած Հայաստանի վրա հյուսված ողբերը, դու եկար և իմ մտացն մեջ սոսկալի հիշատակներ զարթուցիր, միթե դու ալ թշնամի՞ ես Հայաստանի, դո՞ւ ալ կարհամարհես թշվառ Հայաստանը։
ԺԱՄԱՆԱԿ.— Մտածե՛, բարեկա՛մ, Ժամանակը զքեզ չարհամարեր բնավ, միայն զքեզ տրտմեցնելու չի գար նախատելով ազգուրաց որդիքդ, այլ սփոփելու համար քու վշտալի սիրտդ, գովելով այն Հայերը, որոնք հիմա լուսավորությամբ կը մարտնչին` ինչպես որ քու նախնի դյուցազունքդ զորությամբ կը պատերազմեին, նախնի Հայերը բազուկ ունեին, արդի Հայերն ալ հանճար ունին, մի՛ վախնար ալ, մատնիչ չկա, Հայերը մատնության ու անմիաբանության ոգին առաթուր կոխելով անշնչացուցին, միությունը իրենց սիրտը հրավիրեցին և արդես Հայաստանի ավերակացը վրա ուխտած և երդվընցած են հայրենիքնին միաբան սիրելու, Հայաստանի համար քրտինք և արյուն թափելը միևնույնն է անոնց մեջ, սիրտ, կյանք և հոգի քեզի նվիրած են։ Ուրախացի՛ր, Հայաստան, քու հառաչանքներդ ինչվան Ամենակալին աթոռույն առջև թանձրացան, քու արցունքդ գթության հրեշտակը ժողվելով Անոր ներկայացուց և ձայն մ՚է որոտաց, «ժամանա՛կ, Ժամանա՛կ, ալ գթացի Հայաստանի վրա»։ (Այս խոսքին` Նալպատյանի դիակը կը ժպտի մինչև վերջը):
ՀԱՅԱՍՏԱՆ.— Ա՜հ, ի՞նչ կը լսեմ, ի՞նչ քաղցր ավետիս է այս. ուրեմն ալ չի՜ պիտի վշտանա Հայաստան, ալ որ
