ԶԱՆԽՈՀԵՄ ԸՂՁԻՑ ԵԻ ԶՅՈՌԵԳՈՅՆ ՏԵՆՉԱՆԱՑ
Որչափ իցես ի սրնոտիս յաքսորութեան,
Մի՛ խընդրեսցես լաստիս ըզփառս զերթ մուրացկան,
Զի գովութիւն, փառք և պատիւ մընացական,
Միոյն միայն, միշտ յաւիտեան այն վայելէ:
Ի գովելի գործըս մատիր որպէս քաջ այր,
Զքեզ սընոտեօք մի՛ ամբառնար, զի ես եղբայր,
Զի մեծութիւն և տէրութիւն անհաւասար,
Միոյն միայն, միշտ յաւիտեան այն վայելէ:
Մի՛ կամիր կեալ միշտ յաշխարհի յայս սրգատան՝
Իբրև անմահ և կենդանի անզուգական,
Զի անմահութիւն և կեցութիւն յարաձգական,
Միո՛յն միայն, միշտ յաւիտեան այն վայելէ:
Բարի անուամբ, ճշմարտութեամբ առ բարձրութիւն,
Սպասես փառաց և հըռչակման տունկդ անարդիւն,
Զի բարութիւն, ճշմարտութիւն և բարձրութիւն,
Միո՛յն միայն, միշտ յաւիտեան այն վայելէ:
ՋՔՍՄՍՈՂԱՑ ԵԻ ՋԽՌՈՎԱՐԿՈԻ ԱՆՁԱՆՑ,
ՅՈՐՈՑ ՏԷՐ ՓՐԿԵՍՑԷ ԶՍԻՐԵԼԻՍԴ ԻՄ
Ի քաղաքի, թէ քան ըզչափն յաճախիցին արք բանսարկաք,
Զայն ամփոխեալ հասուցանեն ամենեցուն անըսփոփ սուգ,
