Յորս արձակեալ ընթանայիր վըռազ-վըռազ, որպէս վարազ,
Դըժնահայեաց եղբայրասպան, քան ըզԵսաւն այն թաւմազ,
Չարեօք փարթամ, մեղօք հարուստ, յոյժ աննըւազ և աննըւազ,
Ո՜չ ոք կարէ հաւասարել քեզ յամէն դարս, կամ՝ հազիւ հազ:
ԻՐԱԻԱՑԻ ԽՐԱՏ՝ ԱՌ ԱՆՁՆ ԻԻՐ ԱՊԻՐԱՏ
Անձն իմ գերի, մըտօք թերի մինչ ի տեսանէ տընօրինիս,
Հի՞մ յայս, յայն կոյս տատանիլով, ինքնաջանեալ անօրինիս,
Թէ ո՜չ դիցես ջան ի մըտի և հոգէպէս նոր յորինիս,
Զայն զորս ունիս մի ի բիւրուց, կորուսանես զամէն բարիս:
Խոտորելով ի յարժանեաց, փափագանօք առ չարսն յարիս,
Իբրև բարւոյ առ հանդիպեալ, մեծ հըրճւանօք զնոքօք փարիս,
Եթէ սակաւ մի խըթանիս, պատճառս եղեալ սըրտիւ մարիս,
Փոյթ ի չարիս յամէն կարիս, դու առ բարին հի՞մ անճարիս:
Նենգօղ, դաւօղ, խորհըրդակից յար հարազատ ըսպանողին,
Մատնիչ եղեալ յաւար ետուր, զոր հարքն յաւանդ առ քեզ թողին,
Վաղ աջակցեալ խարդախողաց, օգնել փութաս քում որսողին,
Զոր ինչ ի քեզ, և զորս ի յայլս՝ հողմոց տըւեալ արդ բարբարիս:
