— Ի՞նչ են գրված այդ տետրակների մեջ,- հարցրուց խանը թերթելով նրանց։
— Երկար քննություններ հարկավոր չեն, որ դուք հասկանաք այդ գրվածքների միտքը և հեղինակի գաղափարները,— ասաց պարոն Վասակյանը։ — Միմիայն դուք կարդալով մի ոտանավոր, որ ես թարգմանել եմ «Ազատ ժամերս կոչված տաղաչափություններից, կարող եք հասկանալ, թե ինչ հոգվո տեր մարդ է դրանց հեղինակը։
Եվ պարոն Վասակյանը տվեց խանին պարսկերեն թարգմանյալ հետևյալ ոտանավորը.
Երանի մի ժամ, երանի մի օր`
Գեթ եա լինեի` անմահ թագավոր.
Սուրբ Մասիս յուր գլուխը`
Խոնարհեցներ ինձ աթոռ:
Ախ թե մի րոպե... գուցե մի վայրկյան
Ձեռումս կրեի տիրոջ գավազան։
Ամպերու վրա`
Դնեի ես գահ,
Երկինք-երկիրը`
Դողացներ իմ ահ,
Գոռայի բոցով, որոտ. կայծակով
Հայոց քաջերը՝ զարթնեին շուտով,
Սուրք բղբղային, նիզակք խաղային,
Վառոդք կապարած կարկուտ տեղային:
Գլխով, լեշով լեցնեի`
Արարատյան ձոր ու փոս.
Երեսը դաշտին ներկեի`
Խոխոջներով կարմրահոտ:
Հա՛յր Երասխ, ալիքներդ
Հրճվելով խաղ առնեին.
Մեր թշնամյաց լեշերով`
Մասսի կուրծքը զարդարեին.
Մեր թշնամյաց արյունով`
Նորա թշեր ներկեին:
Հիմքից դեպ վեր շրջեի
Արյունախում......
|
|