Մարջանը միայնակ դուրս եկավ յուր սենյակից, մոտեցավ ջրի ավազանին և լվացվում էր։ Նույն ժամուն ծերունի Հեյդարը կատվի նման պտտում էր հարեմխանայի ամեն ծակումուտքը։ Նա անցավ խափշիկի մոտից։
— Ի՞նչպես է քո խանումի քեփը,— հարցրուց Մարջանից։
— Հիմա մի քիչ լավ է։ Երևում է, դևերը հեռանալու վրա են:
— Հրամայում է արդյոք խանումը բաղնիքի պատրաստություն տեսնել, այսօր ջումա է։
— Ո՛չ, բարի Հեյդար, իմ խանումը չէ կարող յուր սենյակից դուրս զալ։
— Ինչո՞ւ,— հարցրուց ներքինապետը, աչքերը լայն բացելով:
— Կախարդը հրամայեց նրան քառասուն օր չիլա[1] մտնել․
— Ղո՞րդ:
— Այո՛, քառասուն օր նա փակված կմնա յուր սենյակում և արևի երեսը չի տեսնի։ Ադամորդու հետ պիտի չխոսի և ոչ ոքին յուր մոտ չընդունի։
— Այդ շատ ծանր բան է,— ասաց ներքինապետը զարմանալով։— Այդ կատարյալ ճգնություն է։
— Այդ քառասուն օրումը,— առաջ տարավ խափշիկը,— իմ խանումն յոթն անգամ ղորանը պետք է ծայրեիծայր կարդա և ամեն օր յոթն անգամ ն ա մ ա զ պետք է անի և միայն աղուհաց պիտի ուտի։
— Կախարդը դարձյալ կգա՞։
— Շաբաթը մի անգամ։ Նա դեռ այստեղ է։
— Թո՛ղ աստված ողորմություն անի Զեյնաբ-խանումին ի սեր մեծ մարգարեին,— բարեմաղթեց ներքինապետը և մտավ մի այլ բակ։
Մարջանը դարձավ յուր տիկնոջ սենյակը, գտավ նրան բոլորովին չհանված պառկել էր յուր մահճի վրա։ Նա սովորական ողջույնը տալուց հետո, հարցրուց.
— Իմ տիկինը երևի ամենին չքնեց։
— Ոչ, «նրա» գնալուց հետո քունս չտարավ։
- ↑ Չիլա պարսից չըհիլ բառից է, որ նշանակում է քառասուն կամ քառասնյակ։ Դա խորհրդական օրերի մի թիվ է, որ գործ են դնում կախարդներն յուրյանց հմայքների մեջ և դերվիշները իրանց ճգնությունների օրերը այդ թվով են որոշում։ Այդ սնահավատությունն երևում է Հայաստանի և Պարսկաստանի հայերի մեջ. կանայքը ծնունդից հետո քառասունք են պահում, այսինքն մինչև քառասուն օր փակված են մնում յուրյանց օթյակում:
