Իշխանի երեսի գույնը թռավ։ Նա յուր մատներով սկսեց անհանգիստ կերպով յուր «տերողորմյայի» հատիկները դարձնել և ալլահի ու մարգարեի անունները կարդալ։
Ձայները լռեցին, միայն երբեմն լսելի էր լինում սուր— ձգական ճլվլոց։
Նույն ժամուն մանկահասակ սպասավորներից մինն իմացում տվավ, թե մի քանի խաներ և բեկեր ուզում էին ներկայանալ։ Իշխանը հրամայեց, որ գան։
— Դու կարող ես գնալ, Հեյդար,— դարձավ նա դեպի ծերունին,— միայն Բագիմ-խանումին հայտնիր, որ այս գիշեր նրա մոտ կլինեմ։
Ներքինապետը կրկին երկար կյանք և առողջություն բարեմաղթեց յուր տիրոջը և գլուխ տալով հեռացավ։ Իշխանի դահլիճը մըտան խաները և բեկերն, որոնք կառավարության մեծամեծ պաշտոններ էին վարում և միևնույն ժամանակ ունեին բարեկամական հարաբերություններ նրա հետ։
ԺԳ
Գիշերը խիստ մութն էր։
Ներքինապետը գոհությամբ և ուրախ դուրս եկավ յուր տիրոջ դահլիճից։ Նա իսկույն դիմեց դեպի Բագիմ-խանումի կացարանը: Նրան հանդիպեց մալայեցի Ֆերուզը, որ միայնակ բակումը ման էր գալիս։
— Ո՞ւր, Հեյդար-ամու,— հարցրուց աղջիկը։
— Խանումիդ մոտ։
Աղախինը րոպեական շփոթությունից հետո պատասխանեց.
— Նա քնած է։
— Դե՛, գնա Ֆերոպ, շուտ զարթեցրու խանումին, ասա՛, որ իշխանն այս գիշեր նրա մոտ կլինի։
— Շատ լավ,— պատասխանեց մալայուհին և հեռացավ։
Նա գտավ Սալմանին յուր տիկնոջ նախասենյակում։
— Սալման քո հոգուն մատաղ, շուտ վազիր խանումի մոտը ասա նրան...
— Ի՞նչ ասեմ։
— Ասա , իշխանը դարձել է որսից, Հեյգարը հայտնեց, որ այս գիշեր մեր խանումի մոտ կլինի:
