և մինչև անգամ պատրաստվել են սպանել նրան։ Այդ բոլորը չի մոռանալ նա և պետք է վրեժխնդիր լինի, պետք է մատնե նրանց։ Իսկ մատնելով նրանց, կմատնվենք և մենք, որովհետև նրանց խումբի մեջ կլինենք, որովհետև կամենում ենք ընկերանաք նրանց հետ։
— Ուրեմն ի՞նչ պետք է արած։
— Պետք է անել այն, ինչ որ նրանք էին կամենում անել։
— Սպանե՞լ...։
— Այո՛, սպանել։
Առաջին անգամն էր, որ քավոր Պետրոսի խոսքը ոչ միայն վատ տպավորություն գործեց իմ վրա, այլ կատաղության չափ գրգռեց իմ բարկությունը։ Ես գոչեցի.
— Սպանել նրա՞ն, որի կյանքը ազատել ես, դա խղճի և ազնվության հակառակ բան է։
Մի դառն, արհամարհական ժպիտ երևաց նրա գերեզմանի պես սառն դեմքի վրա։
— Խղճմտա՜նք... ազնվությո՜ւն...,—բացականչեց նա,— ի՜ նչ գեղեցիկ խոսքեր են, բայց նույնքան դատարկ, որքան ինքը հիմարությունը...։
— Ինչո՞ւ։
Այդ հարցին պատասխանելու ժամանակ նա յուր ձայնը մեղմացրեց.
— Դու դեռ տղա ես, Մուրադ, և աշխարհը չես ճանաչում։ Մարդ չէ կարող խղճմտանք և ազնվություն ունենալ այնպիսի ժամանակներում, երբ ամբողջ մթնոլորտը, որի մեջ ապրում է նա, վարակված է անբարոյականությամբ։ Եթե նա այնքան հիմար կլինի, որ կցանկանա ազնիվ լինել, անտարակույս, ինքը իրան դժբախտության կդատապարտե։ Այսպիսի հանգամանքներում մարդ պետք է խղճմտանք և ազնվություն ունենա դեպի յուր անձը միայն և դեպի նրա բարօրությունը։ Իսկ երբ մի ուրիշը արգելք է լինում յուր բարօրությանը, պետք է ոչնչացնել նրան, որ ինքը կարողանա ապրել և լա՛վ ապրել։
Ես պատասխանեցի նրան կրոնական փաստերով.
— Դա աստծուն ընդդեմ է, դա մեղք է, դա քրիստոնյայի գործ չէ։
— Ինչպես կամենում ես համարիր, բայց դժբախտաբար այդպես է։ Ես ճանաչում եմ միայն կյանքը և նրա պայմանները։ Եթե ծառ արմատախիլ չանես, նրա տեղը մի ուրիշը տնկել չես կարող։
