— Մեր Արևնազը ի՞նչ է անում,— հարցնում է մի ուրիշը դստեր մասին։
— Արևնազին թուրքերը փախցրին։
— Ա՜խ, քոռանամ ես...,— բացականչում է հայրը։
— Երևի, շատ գեղեցիկ աղջիկ էր դարձել,— հարցնում են մյուսները։
— Տգեղին չեն փախցնի,— պատասխանեց քավոր Պետրոսը։
— Յուր նմանը չկար մեր գյուղում,— մեջ մտա ես։
— Իսկ մեր Գասպա՞րը,— հարցնում է մեկը յուր եղբոր մասին։
— Նա հիմա գյուղի քահանան է։
— Մեր այգու խնձորենիները լավ բերք տալիս են, հարցնում է քահանայի եղբայրը։
Բերքը լավ է, բայց պտուղը օտարն է ուտում։
— Ի՞նչպես։ — Քո պարտքերի փոխարեն տիրեցին։ — Ափսոս, այն խնձորենիները ես իմ ձեռքով էի տնկել, հենց այն տարում, երբ հեռացավ մեր երկրից։
Խոսակցությունը ընտանեկան անցքերից անցավ ավելի հասարակական գործերի վրա։
— Գյուղի տանուտերը ո՞վ է հիմա։
— Աղախանը։
— Այն քոռ անիրավը դեռ գյուղը քանդո՞ւմ է։
— Բոլորը տանջված են նրա ձեռքից։
— Երկրի կառավարիչն ո՞վ է։
— Ն․․․ խանը։
— Անիծածը կաշառքից չի կշտանում...։
— Մենք էլ նրա համար ենք վաստակում...։
— Փողի տոկոսը քանո՞վ էր։
— Թումանին ամիսը մեկ կռան։
Վերջին խոսքը սարսափ ձգեց շատերի վրա։ Նրանք այսպիսի ծանր տոկոսներով պարտքեր ունեին իրանց հայրենիքում։ Ամուսնի պարտամուրհակը կնոջը փոխել էին տալիս, և ամեն տարի տոկոսը բարդվում էր դրամագլխի վրա։ Վաշխառուն հարստահարում էր դրանց, իսկ դրանք հարստահարում էին անմեղ, միամիտ մարդիկներին։
Ընդհատված խոսակցությունը շարունակվեցավ.
— Լուսին ի՞նչ է անում։
Դա մեր գյուղի նշանավոր գեղեցկուհիներից մեկն էր։
