— Ի՞նչ տետրակներ են դրանք։
— Մեր ուսանելի առարկաները,— պատասխանեց Մայիլովը։
— Եթե կարելի է, խնդրեմ, տաք ինձ նայեմ նրանց։
Մայիլովր տվավ նրան յուր տետրակները։
Օրիորդը դրեց լուսամուտի վրա գիմնազիստի կեղտոտ և կիսամաշ տետրակները և ուշադրությամբ նայում էր նրանց վրա և թերթում։ Նրանց մեջ, խառն և անորոշ գրիչով, մի տեղ թանաքով, մի տեղ մատիտով, նշանակված էին նկատողություններ զանազան առարկաներից. իսկ մի քանի տեղ նկարված էին աշակերտական կյանքից խեղկատակ պատկերներ, օրինակ՝ գլուխներ՝ ահագին և երկար քթով, կմախքներ՝ այլանդակ կերպարանքներով և այլ պես-պես անորոշ և խառնափնթոր գծագրություններ։
Մայիլովր շառագունեցավ, երբ օրիորդը սկսեց նայել դրանց վրա։ Բայց օրիորդ Սոֆին մի կողմ դրեց մյուս տետրակները և մնաց նրա առջև միայն պատմության տետրակը։
— Երևի դուք պատմություն շատ եք սիրում,— ասաց նա՝ դիմելով Մայիլովին,— որովհետև ձեր պատմության տետրակն ավելի մաքուր է գրված։
— Այո՛, սիրում եմ,— պատասխանեց աշակերտը մեքենաբար։
— Ինչքա՞ն եք անցել։
— Հին և միջին դարերի պատմությունն արդեն ավարտել ենք, այժմ սովորում ենք նոր ժամանակների պատմությունը։
Օրիորդը մտածեց առաջարկել նրան մի քանի հարցեր, կամենալով փորձել նրա հայացքը, նրա մտքի ուղղությունը։ Այդ պատճառով հարցրեց.
— Դուք հիշո՞ւմ եք մի կին հունաց պատմության մեջ, որ եղավ Տրոյան պատերազմի պատճառը։
— Այո՛, Հեղինեն, Մենելայոսի կինը, որին փախցրեց Պարիսը՝ Պրիամոսի որդին,— պատասխանեց Մայիլովը սքոլական ոճով։
— Ասացե՛ք, խնդրեմ,— ժպտալով հարցրեց օրիորդը,— ինչպես է ձեր կարծիքը Հեղինեի վարմունքի մասին։
Մայիլովը մի փոքր շփոթվեցավ և ապա պատասխանեց.
-Իմ կարծիքը Հեղինեի վարմունքի մասին շատ էլ չավ չէ՛։
-Ինչո՞ւ։
-Նրա համար, որ նա պղծեց ողջախոհության օրենքը՝ անհավատարիմ գտնվելով դեպի յուր ամուսինը և եղավ այնքան արյուն հեղությունների պատճառ։
— Չէ՞ որ նա սիրում էր Պարիսին։
