Միքայելը ոչինչ չխոսեց. նրան հայտնի էր իր հյուրերի անտարբերությունը։
Ուսանողները հեռացան: Միքայելը գնաց նրանց ճանապարհ գցելու:
— Ահա մեր դրամատերերը` մեր նյութական զորությունը. ի՞նչ կարելի է հուսալ այդ անսիրտ դիակներից...— ասաց ուսանողներից մեկը։
— Փո՜ւ, գրողը տանե ձեզ...
Նրանք հասան սանդուղքներին, որ ցած էր տանում դեպի տան գլխավոր մուտքը։ Այնտեղ Միքայելը հարցրեց.
— Ի՞նչ նպատակի համար է ստորագրությունը։
Ուսանողները մտածության մեջ ընկան. և րոպեական լռությունից հետո նրանցից մեկը պատասխանեց.
— Դա մի գաղտնիք է... բայց ձեզնից ծածկել պետք չէ... դուք մերն եք... Գիտեք, որ Կ. Պոլսի պատրիարքի նվիրակներից մեկն արդեն գտնվում է Պետերբուրգում, իսկ մյուսը Լոնդոնում, Տաճկաստանի հայոց խնդիրքը մի մազից է կախված. գործելու ժամանակ է. մենք պատրաստում ենք մի երիտասարդ արտասահման ուղարկելու համար, որ այնտեղ պրոպագանդ անե մամուլի միջոցով։
Միքայելի դեմքն ընդունեց խիստ ուրախ արտահայտություն։
— Դա շատ գեղեցիկ միտք է,— ասաց նա։ — Ո՞վ է գնացողը։
— Ձեր բարեկամը, պարոն Ս. Մասիսյանը։
— Զարմանում եմ, որ նա այդ մասին ինձ ոչինչ չի հայտնել։
— Նա չափազանց ծածկամիտ մարդ է։ Նա ցանկանում էր, որ դուք գիտենայիք հետո, երբ ինքը գնացած կլիներ։
— Այդ միևնույն է,— խոսեց Միքայելը,— ասեցեք Ստեփանին, թող ինձ մոտ մտնե, ես կկարգադրեմ` ինչ որ պետք է նրա ճանապարհորդության համար։
Ուսանողները սեղմեցին Միքայելի ձեռքը և հեռացան։ Վերադառնալով իր հյուրերի մոտ, Միքայելը նրանց ոչինչ չհայտնեց, բայց շատ վրդովվեցավ, երբ նկատեց, որ նրանք տակավին ծաղրում էին ուսանողներին և տակավին պախարկում էին նրանց վարմունքը։
— Երևի ջիբների խարջլուխը պրծել է,— ասում էր մեկը։
— Իրանք քաղցած մեռնում են, բայց տաճկաստանցիների դարդն են քաշում,— ասում էր մյուսը։
— Ախար հանգստություն չունենք այդ մուրացկանների
